De Luisterlijn zet met Onbeperkt Luisteren een venster open voor mensen die veel aan huis gebonden zijn of die gewoon een luisterend oor nodig hebben. De inzet van vrijwilligers met hun waarachtige aandacht is een lichtpuntje in het leven van heel veel mensen.

Ik zie mezelf nog zitten, net 19 jaar. Ik had mezelf opgegeven als vrijwilliger voor SOS telefonische hulpdienst. Midden in de nacht, ik was helemaal alleen, gaat de telefoon. En dan heb je zomaar iemand aan de lijn die behoefte heeft aan een gesprek. Nu, meer dan 30 jaar later, bestaat deze telefoonlijn nog steeds. De Luisterlijn heet het nu.

Ellie Lust, televisiepersoonlijkheid, vertelt:

Iedereen heeft wel eens een luisterend oor nodig. Alleen zijn er ook veel mensen die dat in hun eigen omgeving moeilijk kunnen vinden. Even je hart luchten, zonder dat er geoordeeld wordt. Zelfs de politie krijgt soms telefoontjes van mensen die uiteindelijk gewoon even hun verhaal kwijt willen of graag iemand willen zien. Dan merk je dat de Luisterlijn echt nodig is.

Vrijwilliger Peter Nieuwendijk (69) maakte carrière als manager van grote zakelijke projecten. Maar toen hij met pensioen ging, zocht hij bewust iets anders.

Mooie gesprekken voeren voor de Luisterlijn was een nieuwe uitdaging. Ik ben niet snel verveeld en praat makkelijk met iemand. Soms krijg je geen enkele diepgang te pakken, maar ook dan kan het een goed gesprek zijn. En is een gesprek afstandelijk? Dan moet je soms ook iets van jezelf geven. Het gaat er niet om wat ik zelf belangrijk vind. Iemand wil misschien alleen zeggen dat hij zo’n fijne dag had. Als ik gaandeweg hoor hoe hun ademhaling verandert, en iemand rustiger worden, dan denk ik: dat gaat de goede kant op. Het is gewoon ontzettend bevredigend als mensen blij ophangen.

Als mevrouw K. (87) belt met de Luisterlijn, stelt ze zich vaak voor als ‘Niemand’. Want dat is zoals zij zich voelt. Niemand! Bij de Luisterlijn vindt ze wat ze in haar eigen omgeving zo mist: empathie.

Ik heb een beetje warmte en vertrouwen nodig, maar in mijn omgeving vind ik dat niet. Mijn man is overleden, mijn kinderen hebben het te druk, en mijn buurvrouw wil ik hier niet mee belasten. Dus als ik echt wanhopig ben, bel ik de Luisterlijn. Ze zijn mijn redding. Dat er dan iemand is die me gelooft, en dat er écht naar me geluisterd wordt, dat helpt me zo enorm. Soms zegt iemand van de Luisterlijn ‘ik geef u op afstand een knuffel’ en dat voelt dan bijna echt, heel fijn is dat.