Met veel plezier kijk ik terug op de winters van lang geleden. Wij woonden aan een singel, dus zodra het ging vriezen was het wachten tot het ijs sterk genoeg was om er op te kunnen!

We begonnen met Friese doorlopers. Dit zijn houten schaatsen die je onder je schoenen moest binden. Als ze niet strak genoeg zaten liep je er meer naast dan dat je lekker kon schaatsen.

Toen kwamen de kunstschaatsen. Er werd één paar gekocht, op de groei. Ik moest ze delen met mijn zus. Om de beurt schaatsen met heel veel sokken erin. Onze voeten hebben nooit de maat van de schaatsen bereikt. Het was heel gezellig met alle kinderen uit de buurt. Na het eten nog schaatsen totdat er geroepen werd: “nu binnenkomen!”

De schaatsen deden we binnen al aan. Mijn vader hielp ons dan naar de overkant en naar beneden, het ijs op. Het ging een keer mis, er lag veel sneeuw, dus erg glad en mijn vader viel en ik viel mee! We buitelden samen de helling af en kwamen vlak naast een wak terecht. Eerst schrik, maar al snel heel hard lachen.

Als het dooide gingen de stoere jongens op de schotsen naar de overkant lopen. Het was altijd spannend om te zien of het lukte. Mijn broer kwam dikwijls drijfnat thuis…

We maakten ook zo lang mogelijke glijbanen en dan kijken wie het verste kwam. Met de slee van de Rotterdamse dijk af. Sneeuwballen gooien en sneeuwpoppen maken. Je was eigenlijk altijd buiten, kou voelde je toen niet.

Mijn kinderen hebben ook nog mogen genieten van de winters met sneeuw en ijs. Onze kleinkinderen moeten het hebben van de verhalen, helaas.