Omdat ik mijn huiskamer en keuken aan het opknappen was, stonden er veel spullen nog in dozen. Nu de mini-renovatie klaar is werd het tijd om die gevulde dozen te legen.

Die dozen waarin alles is gestopt met de gedachte: ‘Dat zoek ik nog wel eens uit ‘. Tja, nu moest ik er toch echt doorheen.

Zo had ik een schattig doosje wat ik ooit van een oude overbuurman had gekregen. Daarin stopte ik in de loop der jaren trouwkaarten, geboortekaarten, verhuisberichten, foto’s en rouwkaarten. Veel van de kaarten en brieven die door mijn handen gingen, herlas ik nog eens. En na al die jaren was het tijd om opnieuw een schifting te maken.

Oud papier en of een plekje in de nieuwe doos. Geboortekaartjes van kinderen waarvan ik zelfs de ouders uit het oog ben verloren. Trouwkaarten van mensen die zijn gescheiden, inclusief die van mezelf. Rouwkaarten van geliefde familieleden, maar ook van mensen die ik nauwelijks gekend heb.

Het is alsof je een grens overgaat; wanneer je ervoor kiest om deze aankondigingen als oud papier verder te laten gaan. Alsof die mensen daadwerkelijk uit je leven worden gewist. Dat is natuurlijk niet zo! In je leven kom je zoveel mensen tegen, bouw je relaties mee op die soms overgaan. Dat wat je gedeeld hebt met elkaar blijft bestaan. In je hart, in je herinneringen. Ik ben wel benieuwd hoe het met die mensen is; of ze gelukkig zijn, of ze gezond zijn. Heb jij ook zo’n oude doos? En kijk je er nog wel eens in?

Het is nu een mooie tijd om er weer eens in te duiken. Misschien kom je wel iemand tegen die je weer wilt ontmoeten. Waarvan je nu ineens merkt dat je diegene hebt gemist.
Stel het niet uit en ga op zoek naar dat verloren familielid of die oude schoolvriendin!