Vandaag is het oma en opa dag. Het is een cliché, maar zoals alle oma’s en opa’s zeggen: het is het mooiste wat er is! Hieronder mijn verhaal over het oma zijn.

25 jaar geleden vertelde mijn dochter dat ik oma zou worden. Twee maanden later vertelde mijn andere dochter dat ze ook zwanger was. Wat waren we blij!

De eerste maanden samen genieten van ‘wat zou het worden’: één meisje en één jongen, twee meisjes of twee jongens? Er was genoeg gespreksstof over babykamers en kinderwagens.

Helaas twee maanden voor de bevalling van het eerste kleinkind werd haar verteld dat het kindje een open ruggetje had en het niet zeker was of het zou blijven leven. De vreugde over het oma zijn stond stil. Het genieten met de één en het verdriet met de ander was heel moeilijk, ook voor beide dochters.

Er werd een klein meisje geboren en haar eerste kreet zal ik nooit vergeten. Er volgden vele operaties die ze gelukkig allemaal aan kon. Ongelooflijk, wat was dat kleine popje sterk.

Op Eerste Kerstdag werd ik heel vroeg gebeld, ik mocht bij de bevalling van mijn andere dochter zijn. Ik werd oma van een lief jongetje.

Wat kon ik genieten van die twee kleine mensjes. Vooral als ik mocht oppassen, had ik ze helemaal voor mij alleen. Vrijdag, mijn vrije dag, was ik oppas oma. Steeds verzon ik dingen waar we blij van werden. Zoals toen kleinzoon ging lopen of ik een auto vond waar kleindochter in kon zitten waarin ze met haar handen de wielen kon voortduwen.

Gelukkig woonden ze alle twee dichtbij zodat ik ze heel veel zag, waardoor we een hele goed band hebben. Ik heb alles van heel dichtbij meegemaakt. Zo mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelt hebben.

Inmiddels wonen ze op zich zelf. De een met z’n vriendin en de ander in een gezellige woongroep. En gelukkig vinden ze het nog steeds leuk om naar oma te gaan! Het zijn twee bijzondere kleinkinderen waar ik veel van leer en heb geleerd.

Echt het mooiste wat er is!