Mijmerend in de nazomerzon vraag ik mij af wat een goed leven een goed leven maakt. Dit zal voor ieder mens anders zijn. Wat voor mij belangrijk is en mij gelukkig maakt, hoeft voor een ander niet zo te zijn.

Er is in ieder geval één overeenkomst die bijna ieder mens het gevoel geeft een zinvol en goed leven te leven. Dat is van betekenis zijn. En dit kunnen wij op vele manieren zijn.

Voor je gezin, voor je familie en vrienden, in je werk en/of voor de maatschappij. Kun je ook van betekenis zijn zonder dat je (veel) contacten hebt met anderen?

In mijn praktijk hoor ik verhalen van vrouwen en mannen die zich alleen voelen. Die zich afvragen wie er nog op hen zit te wachten.

Iemand vroeg mij: ‘Arianne, als ik straks dood ben, wie treurt er dan om mij? ‘

Na deze uitgesproken woorden was het stil in mijn praktijk. De lading van de woorden was bijna tastbaar. Wie ben je als mens wanneer je geen betekenisvolle contacten meer hebt? Is dat waar eenzaamheid over gaat?

Als vrouw, als moeder, als dochter, als mantelzorger en als werkneemster was zij van grote zichtbare betekenis geweest. Nu zij alleen is overgebleven weet zij niet meer welke waarde zij heeft. Zij kiest ervoor om de wereld te bereizen en op die manier haar leven een zinvolle invulling te geven.

Het gaat niet alleen om het laatste deel van je leven waarin je mogelijk steeds minder mensen om je heen hebt. Het leven is een optelsom van ervaringen, betekenisvolle relaties en gezamenlijke herinneringen.

En wat denk je van alle kleine ontmoetingen in je leven? Een hand opsteken, iemand groeten, de lach van een kind beantwoorden. Zo klein en zo betekenisvol.

Ieder mens is van betekenis; het feit dat je bestaat is al meer dan genoeg.