In 1988 kochten  we dit huis. Mijn man en ik werkten allebei parttime in die tijd, dus het werd zo goedkoop mogelijk verbouwd. Door de jaren heen gingen we steeds meer verdienen en in fasen werd het huis tot wat het nu is.

Lief en leed hebben we er gedeeld. Onze zoon is er opgegroeid, heeft van hieruit zijn vleugels uitgeslagen. Hij is – bij gebrek aan huisvesting – ook weer een korte periode samen met zijn partner bij ons ingetrokken en 2 jaar geleden hebben we een babykamertje ingericht.

Maar bij het ouder worden blijkt het huis, zeker voor mij als astmapatiënt, minder comfortabel te worden. Mijn jongere en zeer energieke echtgenoot neemt mij veel uit handen, maar toch beginnen we uit te kijken naar een appartement. We willen het liefst zo dicht mogelijk bij of in het centrum blijven wonen, dat maakt de keuzes wat beperkter. Maar we hebben de tijd, dus we kijken rustig rond.

Althans, dat dachten wij. Tot mijn man door een hartinfarct zomaar uit ons leven werd weggerukt. Overmand door verdriet worstel ik me door de eerste maanden heen. Ik sta ineens overal alleen voor. Wat nam mijn man me veel uit handen. Vooral wat het huis betreft.

Als ik op een gegeven moment huilend het onkruid sta uit te trekken is het genoeg. Ik besluit om te gaan verhuizen en vind bijna direct een betaalbaar appartement wat ik ook nog eens, door het tactisch onderhandelen van een lieve vriend, onder de vraagprijs kan kopen. Ik ben blij maar ook verdrietig dat ik mijn oude huis, vol herinneringen, ga verlaten. Met het opruimen en uitzoeken van de spullen voor de verhuizing ben ik bewust met mijn rouw en afscheid bezig. Een soms pijnlijke zaak, maar weer een stap voorwaarts in mijn verwerkingsproces hoop ik.