Als kind zijnde viste ik veel. Met een bamboe hengeltje, een simmetje, een dobber, stukjes lood en een hakie.

Zonder stoeltje zat ik als 9 jarig knulletje op het gras te vissen, ik viste natuurlijk wel in het water. Wat is de techniek van vissen in zoet water? Eigenlijk geduld, wachten, op het juiste moment slaan. Liefst niet zo hard naar achteren slaan dat de vis spontaan in het weiland belandt. Een korte stevige slag is genoeg.  Wat ving ik voor visjes? Nou, dat waren vorentjes, bliekjes en kleine brasems. Vaak ging ik naar huis met een aantal visjes. Die maakte ik meteen schoon, eerst de schubben eraf, dan het kopje en dan de ingewanden eruit. Wij hadden het niet zo breed thuis, dus de visjes werden meteen gebakken en samen met broertjes en zusjes opgegeten. Later ging ik vaak vissen op de pier in Hoek van Holland (zeevissen is overigens totaal anders). De oude pier nog, met die gevaarlijke verdieping, een soort gat. Bij vloed liep dat gat onder en kon je niet meer terug. Dus altijd opletten geblazen.

Hoe  anders is het vissen nu. Al 40 jaar vis ik niet meer. Ik koop de vis gewoon in de viswinkel, veel makkelijker. Maar tegenwoordig vist men voor de sport. Dat betekent dat je vissen aan de haak slaat, ze eraf peutert en weer teruggooit. Lief toch? Of niet? Dat heet dan vissen voor de sport, sportvissen.

Ik was eens bij een theatervoorstelling van Jan Pieterse. Hij schreef een boekje getiteld: De Graag Geziene Gast. Een boekje met prachtige korte verhaaltjes. Eén van die verhaaltjes ging over sportvissen:

Het was een sportieve wedstrijd

Waarbij het dus vooral ging om de sport

Ook het oude vrouwtje

Dat uit de gracht werd gevist

Werd netjes teruggegooid