Breien is één van mijn hobby’s.  Maar op een gegeven moment raakt je kast vol!

Ik was 6 jaar toen ik voor de eerste keer breinaalden in mijn handen kreeg. Mijn moeder had een aantal steken opgezet en ik moest breien. Mijn oudere broer was jaloers, die wilde dat ook leren. Dus hij kreeg ook een paar breinaalden.

De eerste 1-2 steken waren moeilijk en die breidde mijn moeder voor ons. Bij mijn broer maakte er stiekem iedere naald een steek bij. Daarom werd het lapje van mijn broer hartstikke scheef. Voor hem was de lol er snel af.

Ik heb heel wat afgebreid. Als kind eerst poppenkleertjes. We waren niet zo rijk, dus later breidde ik voor mezelf truien en vesten.

Ik brei nog steeds. Maar nu is het veel meer voor het plezier. Ook help ik wel eens iemand die aan een patroon begonnen is en er dan zelf geen raad meer mee weet.

De laatste jaren brei ik ook zomaar truien. Dan koop ik niet zulk duur breigaren en zoek een makkelijk patroon uit op Pinterest. Dan ben ik weer een paar weken leuk bezig. Soms een herentrui en dan weer een damestrui. De maat maakt niet zoveel uit. Het is niet voor mezelf maar voor een goed doel!

Eerst gaf ik ze aan de Doorsluizer. Dat is tegenwoordig een beetje moeilijk. Door de omstandigheden zijn ze vaak gesloten. Bovendien hebben ze van alles heel erg veel voorraad. Tegenwoordig geef ik het aan de voedselbank. Zo heeft mijn hobby naar twee kanten een functie.

Ik beleef er veel plezier aan en iemand anders heeft een lekkere trui!