Wekelijks ga ik naar de viswinkel. Vaak tweemaal. Nu maakte ik toch iets bijzonders mee. Dat wil ik delen.

Vorige week kwam er een man op leeftijd wat krom en moeizaam aanlopen. Ik kon hem makkelijk passeren vlak voor de winkelingang, maar uit beleefdheid deed ik dat niet. Voor de toonbank, met allemaal prachtige vis, stopt hij enigszins voorover gebogen. Hij is meteen aan de beurt en bestelt vis, stotterend en traag reagerend, heel veel vis en salades. 
Ik sloeg dat met bewondering gade, terwijl ik dacht: ik had met mijn 4 haringen allang weg kunnen zijn. Maar ja, beleefdheid en geduld zijn belangrijke waardes. Dus ik wachtte keurig op mijn beurt.

Maar wat ik 3 dagen geleden meemaakte was werkelijk fantastisch.

Ik loop de viswinkel binnen, er staat een vrouw van mijn leeftijd, misschien iets ouder. Een charmante, voor haar leeftijd nog mooie vrouw, die ook vis bestelt. Logisch, daarvoor kom je naar de viswinkel.
Maar zij bestelde zo ontzettend veel, dat ik zei: “ga je een viswinkeltje beginnen?”

Nee joh, zegt ze. Ik heb gisteren mijn laatste scan gehad, en die was goed. Ik had al lang dood moeten zijn, maar dat gebeurt maar niet. Dus verwen ik mezelf. Over een half jaar krijg ik opnieuw een scan. En bovendien zegt ze hard lachend, morgen ben ik jarig. Die leeftijd heb ik toch maar mooi bereikt.

Hoe oud zei ze niet. Iedereen in de viswinkel werd heel vrolijk van haar gedrag, ook het personeel.
Je moet toch wel heel erg positief zijn ingesteld om, wetende dat de dood je probeert te passeren, zo ontzettend vrolijk door het leven te gaan. Ze heeft vast heel lekker zitten te smullen van alle gekochte vis. Wat een vrouw, geweldig. Ik heb geen idee wie het is, maar van mij mag zij de positiviteitsprijs krijgen.