Watervrees, je zal het maar hebben. Als kind met watervrees heb ik toch maar mijn A-zwemdiploma gehaald. Dat ging niet zonder slag of stoot.

In die tijd had je op de lagere school nog schoolzwemmen. Met de gehele klas tegelijk les, onder aanmoediging van een badmeester of -juffrouw. Maar als je watervrees hebt, is die aandacht onvoldoende. Hoe goed bedoeld ook.

Verder dan met een plank zwemmen kwam ik niet. Met de stimulans van mijn ouders werd het privéles. In Warmond was een natuurzwembad. Daar moest ik, als kleine meid, vanuit Leiden heen fietsen. En dat allemaal nog voordat de school begon. Hoe ik dat gepresteerd heb weet ik echt niet! De les begon met  hangen in een band om je middel en daarna zwemmen met een soort haak onder je, die de badmeester dan vasthield. Vijfenzeventigmeter schoolslag heen en rugslag terug. Ja zeker, mijn watervrees ben ik onder dit ‘streng regime’ kwijtgeraakt. En watertrappelen, daar was ik een kei in.

Nou ben ik nooit zo’n groot liefhebber van zwembaden geweest (dat omkleden), maar in mijn twintigerjaren had ik een zwembad achter mijn huis. Dan is de verleiding groot en daar heb ik vele baantjes getrokken. Daarna is de klad erin gekomen, maar in Maassluis heb ik  de draad weer opgepakt. Een tijdlang meegedaan met water-aerobics. 

Wandelen staat nu meer centraal in mijn leven. Alleen dat gaat nu even niet door rugproblemen (spit). Mijn nicht is badmeester en vertelde dat voor dit soort lichamelijke problemen zwemmen heel goed is.  Vooral rugzwemmen. Ze kan erover meepraten als ervaringsdeskundige op beide vlakken.

Ik ben mijn licht gaan opsteken over wat zwemmen voor mij kan betekenen. Dat is best veel: goed voor je conditie, minder hart- en bloedvatenziekten, je longen verbeteren, sterke rugspieren, minder blessures, enzovoort.

In elk zwembad is er een breed aanbod van zwemactiviteiten. Voor elk wat wils.

Misschien kom ik je er wel tegen, met of zonder badmuts. ?