Mijn favoriete spelletje is golf. En ik vind het erg leuk om dat op buitenlandse banen te spelen met van die prachtige fairways die aanvoelen als een zacht tapijt en vaak een behoorlijk glooiend landschap, soms zelfs ook uitgesproken bergachtig.

Mijn man en ik hebben veel in het buitenland gegolfd, maar ook vaak gedurende onze rondreizen konden we het niet laten om ergens even een balletje te gaan slaan. Daarbij kwam je dan soms de meest verrassende situaties tegen.

Dat vond ik ook één van de moeilijke dingen, dat ik niet meer op golfvakantie zou kunnen. Tot ik een mail ontving van een golfpro die een reis naar Turkije organiseerde. Toen ik de mail las voelde ik een lichte opgewondenheid. Zou ik het aandurven om alleen met  een groep wildvreemde mensen op reis te gaan? Tegelijkertijd brak het zweet me uit bij die gedachte. Ik besprak mijn aarzeling met vriendinnen, die me aanspoorden om mee te gaan. Toen ik eindelijk de beslissing nam bleek de reis vol. Gelukkig viel er iemand uit en kon ik alsnog mee. De avond voor de reis moest ik in tranen mijn koffer nog pakken.

Mijn schoon- en kleindochter brachten me naar Schiphol. Daar liep ik direct de golfpro tegen het lijf die me gelijk aan een paar reisgenoten voorstelde. In het vliegtuig zat ik naast een man die ook nog niet zo lang geleden zijn vrouw verloren had. Het was fijn om samen over ons verlies te praten.

Op de plaats van bestemming aangekomen bleek ik deel uit te maken van een groep ontzettend gezellige en lieve mensen waarmee ik een week lang heb gegolfd en heel veel plezier heb gemaakt. Natuurlijk was er af en toe een dipje, maar over het geheel genomen was het een heerlijke week. Ik ga dit vast vaker doen!