Ik heb een vriend en in mijn ogen is hij “gehandicapt”. Hij heeft ook veel mee gemaakt. Maar hij staat zo positief in het leven en heeft erg veel voor anderen over. Ik vraag me af: Hoe doet hij dat?

Dat ga ik hem vragen. Dat kan gewoon, omdat ik weet hoe hij is. Dat mag je hem vragen.

Het blijkt dat hij naar de buitenwereld inderdaad positief is. Als hij ergens naar toe gaat of iets post op een openbaar medium zijn dat altijd leuke dingen. Als hij iets organiseert is het omdat hij het  zelf ook leuk vindt. Dat hij ziek en gehandicapt is, is een onderdeel van hem. Als mens is hij wie hij is en wil hij zich door die beperkingen niet laten leiden.

Hij kan niet meer werken en is daar ook wel blij om.  Aan de andere kant kan hij ook weer niet alle dingen doen die hij zelf zou willen doen. Dat is dubbel. Hij moet keuzes maken als hij anderen ergens mee wil helpen. Daar zit de somberheid. Maar dat hoeft niet iedereen te weten. Hij vindt het leuk om met zijn hobby’s bezig te zijn en anderen daarmee te enthousiasmeren. Heel stiekem weet  ik dat hij nog andere ideeën heeft om mensen te helpen. Maar daar is geld voor nodig.

Gelukkig heeft hij een hele fijne familie en vriendenkring. En daar zit een natuurlijke wisselwerking in.

Dat stimuleert hem om te zijn wie hij is. Zo lang er liefde is….

Afbeelding gemaakt door mijn kleindochter Lotte