Ik heb een tuin van 10 bij 5 meter, een gemiddeld tuintje voor een woonwijk. De ligging is op het zuiden, dus we kunnen vaak al rond februari in de tuin zitten. Heerlijk die eerste, niet brandende maar wel al warme zonnestralen op je gezicht.

Door de lange donkere dagen, de vochtige winterperiode,  zijn alle tegels groen uitgeslagen. Geen mooi gezicht. Dus jaarlijks ergens, in april, pak ik de hoge drukspuit. Spuit alle tegels schoon en de tuin ziet er weer als nieuw uit.

Snoeien van een paar struikjes en een klein boompje doe ik meestal in september/oktober. De hedera van de schuttingen maak ik mooi strak  met de elektrische snoeischaar. Dat doe ik tweemaal per jaar, want dat groeit best hard.

Ik noem mijn tuin altijd “het dakterras”, alleen beneden. Waarom? Gewoon, omdat die is ingericht om in te zitten. En laten we eerlijk zijn, 50 m² voor een dakterras, dat is niet gering.

Door de lange periode van thuis zijn, die we gelukkig al bijna weer zijn vergeten, waarderen we de tuin nog meer. Wat was die tuin toen een heerlijk oord om te vertoeven!

Zolang ik het werken in de tuin nog kan, blijf ik het doen. Want het is een heerlijke, ontspannende en dankbare manier van werken. Het lijf wordt weer even op een andere manier getart en dat is goed!

En als het niet meer gaat, dan nemen we een tuinman. Of wellicht samen met de buren, want die groeien in leeftijd met mij mee, dus lopen ook een keer tegen de grens aan van de lijfelijke (on)mogelijkheden.

Nou, mochten ook jullie de tuin nog moeten opknappen, veel werkplezier!