Valentien heb ik leren kennen bij het koor waar ik op ging. Beiden hebben we een grote liefde voor muziek. Pas in een later stadium kwam ik er achter dat ze Parkinson heeft.

Ze moest een paar keer verstek laten gaan, omdat ze meewerkt aan allerlei onderzoeken. Daar heb ik toch zo’n bewondering voor. Soms duurt zo’n onderzoek een paar dagen vanwege opnames in ziekenhuizen. Mijn idee zou dat niet zijn. Maar zij doet dat, omdat ze hoopt dat er ooit een medicijn gevonden wordt tegen Parkinson.

Ze doet ook heel veel aan sport. Lange afstand wandelen, fietsen, boksen. En vooral veel muziek maken en zingen in een koor.

Je moet de tekst leren en de woorden goed uitspreken. Daarvoor is nodig dat je goed adem haalt. In een koor worden daar afspraken over gemaakt. Als je een lange zin moet zingen is het wel handig als je allemaal tegelijkertijd bij het eind van die zin komt.

En dat begint met goed staan, aarden!

Als je van je ene been op je andere been gaat staan wiebelen schiet dat niet echt op. Dit zijn allerlei onderdelen die je regelmatig thuis kunt oefenen.

Wanneer je gaat wandelen is het goed om muziek op je oortjes te hebben. Vooral muziek met een stevige beat. Dan ga je als vanzelf op de maat van die muziek lopen. Dit zijn praktische voorbeelden.

Maar er zijn ook sociale aspecten. Samen muziek maken in een groepje, of in een koor. Muziek is een bindmiddel wat betreft sociale contacten. Als je je emoties niet in woorden uit kunt drukken, kan dat vaak wel met behulp van muziek. Alleen al door er naar te luisteren.

Dit geneest de ziekte natuurlijk niet, maar het heeft zeker een positieve invloed op de kwaliteit van leven!