In 2011 las ik het boek ‘Het Magdalena Mysterie’ van Kathleen McGowan. Hierin wordt het labyrint in Chartres (Frankrijk) beschreven. Ik was geïntrigeerd door haar verhaal en de betekenis van een labyrint.

In november dat jaar wilde ik het met eigen ogen zien en maakte ik kennis met de magische kathedraal. De kathedraal alleen is de reis al meer dan waard! Helaas was het labyrint gesloten en bezet met stoelen. In 2012 kwam ik terug en daarna nog vaker.

Het labyrint in Chartres is maar een aantal maanden per jaar geopend, dit jaar van 4 maart tot 28 oktober. Elke vrijdag heb je mogelijkheid om tussen 10.00 – 16.45 uur een meditatieve reis te maken. Dan worden de stoelen van het labyrint gehaald en hebben bezoekers de mogelijkheid om dit grote bijzondere labyrint te lopen.

Niet onbelangrijk om aan te geven dat een labyrint iets anders is dan een doolhof. In een doolhof moet je keuzes maken tussen verschillende paden en dan hoop je bij de uitgang te komen. Een labyrint biedt een enkel pad die je langs allerlei wendingen naar het centrum en weer terugleidt. Kortom:

In een doolhof verlies je de weg, een labyrint wijst jou de weg.

Het lopen van een labyrint is als een meditatie. Je loopt in stilte en volgt met je voeten de belijning op de vloer. Je kunt het labyrint met een bepaald thema lopen. Bijvoorbeeld bij het afsluiten van een levensfase of bij het begin van een nieuw stuk in je leven. Zelf start ik met het binnengaan van een labyrint vaak met een bepaalde vraag die mij op dat moment bezighoudt. Waar ik helderheid over wil hebben.

Een labyrint is één van de vele manieren om tot jezelf te komen. Gun jij jezelf de tijd, de rust en de ruimte om je eigen kern te ontdekken?