Sinds mijn 27^e lijd ik aan astma. In mijn herinnering viel er de eerste 15 jaar redelijk goed mee te leven. Ik stond wel voortdurend onder controle bij de longarts. Had wel af en toe heftige aanvallen, maar die waren meestal van korte duur.

Astma is een ontsteking van de kleine luchtwegbuisjes in de longen. De ontsteking is bij astma blijvend. Dit betekent dat er altijd kleine ontstekingen zijn in de longen. Dit kan veel klachten veroorzaken.

Mijn astma was ook stress-gerelateerd. Het kon zijn dat “de boel” zomaar dicht slibt. Zoals toen ik, na een aantal jaren in Enschede te hebben gewoond, pas weer terug was hier in het westen. Hier moest ik erg wennen. Mijn partner moest voor zijn werk 5 dagen onderzoek doen in een gevangenis in Noord Holland. Ik vond het moeilijk om alleen achter te blijven en nadat ik hem op maandag had uitgezwaaid voelde ik als het waren m’n longen dichtslibben. Toen hij vrijdags terug kwam gingen ze weer open. Ik kreeg in die tijd  regelmatig een injectie toegediend wanneer ik benauwd was. Ook wanneer ik op wintersport ging, want gek genoeg kreeg ik juist in  de bergen last.

Het erge is dat ik gewoon bleef roken. Mijn longarts zei soms: ”U zou eigenlijk niet moeten roken” maar overtuigend was hij niet. Hij rookte zelf ook. Soms moest ik eerst een pufje nemen voor ik m’n  sigaret kon roken. Hoe bedoel je verslaving!!! Gelukkig is het me uiteindelijk wel gelukt om te stoppen en kan ik me nu niet meer voorstellen dat ik een sigaret zou roken. Zo smerig haha!

De laatste maanden gaat het slechter. Wellicht doordat het verlies van mijn man nu pas echt lijkt te gaan doordringen. Ik heb veel te veel prednison- en antibioticakuren gehad en m’n longfunctie is weer behoorlijk slechter geworden. En de hitte van de laatste tijd is ook niet echt bevorderlijk.

Maar hopen dat wanneer het verdriet (ooit) minder wordt, dit ook met mijn astma gebeurt.