Ik hou van bloemen. Maar soms kan het ook wat teveel worden…

Bij het overlijden van mijn man werden we bedolven onder bloemen. Het was werkelijk overweldigend. Overal moest ik vazen lenen. Bij zijn afscheid, wat ik de viering van Rob’s leven noemde, gingen ze allemaal mee om rond de kist gedrapeerd te worden. Vrienden hebben daarna de bloemen voor mij weer thuisgebracht terwijl wij naar het crematorium gingen.

Bij thuiskomst waren de kinderen en wat intieme vrienden mee en had ik geen oog voor de bloemen. Toen ik echter de volgende morgen in de kamer kwam zag ik de kamer helemaal vol met bloemen. Ook heel veel witte boeketten. Ik vond dat naar, want die tonen zo “doods”. Dat maakte het allemaal nog verdrietiger. Dus mijn zoon en schoondochter hebben alle witte boeketten naar een bejaardenhuis gebracht.

Mijn kamer stond toen nog redelijk vol, maar met allemaal kleurige boeketten. Dat was beter te verdragen voor mij. Eén bloemstuk sprong er uit. Een fietswiel met daarop een bloemstuk aangebracht. Prachtig! Gemaakt door een van de vrienden uit de fietsgroep van mijn man waarmee hij ieder jaar in Frankrijk, Oostenrijk of Italië een berg bedwong. Dat ontroerde mij heel erg. Dat wiel bleef dus bewaard, ook toen de bloemen uitgebloeid waren.

Met mijn verhuizing ging het wiel natuurlijk mee. Ik had al een mooi plekje bedacht op mijn balkon en liep alsmaar te dubben wat voor kunstbloemen ik zou kopen en hoe het eruit moest gaan zien. Uiteindelijk heb ik op internet een bosje besteld. Dat viel in het echt nogal tegen. Toen liep ik bij de Action ook ineens tegen kunstbloemen op en heb ik zelf wat in elkaar geflanst. Het resultaat mag er best wezen, vind ik zelf. Het hangt mooi in het zicht zodat ik er elke dag van kan genieten.