Onze hond Stanley is definitief verhuisd. Jerry en ik blijven met z’n tweeën achter. Voor het eerst in ruim 40 jaar geen honden en/of katten om ons heen.

We hebben afgesproken het rustig aan te doen. Niet als een stelletje losgeslagen pubers na een volledige lockdown uit ons dak te gaan.

We gaan samen boodschappen doen. Dat is best spannend. Dat heb ik al die tijd alleen gedaan. Ik loop als een gems door de winkel, pak dit hier en dat daar! Nu loopt er een man om me heen die zich overal mee bemoeit!

We gaan de meubels in de woonkamer anders zetten. Ik heb de hele tijd het gevoel dat Stanley links van me op de bank zit. Ik mis hem zo! Regelmatig krijg ik berichtjes van Stanley via de nieuwe baasjes.

Stanley klaagt: “De baasjes vinden het leuk om met stokken te gooien. Dan moet ik iedere keer achter die stokken rennen om ze weer terug te brengen. Dan kunnen zij weer gooien!”

En ook wij realiseren ons dat we moeten blijven wandelen. Maar ja, waar naartoe? Als je een hond hebt, heb je een doel. Ik weet heel zeker dat ik niet langs Avonturis, de kindernatuurtuin wil. Daar lopen allemaal hondenbaasjes. Dan maar langs het water, daar staan bankjes.

Terwijl we in het zonnetje zitten zien we de pont naar Rozenburg varen. Dat kunnen we wel eens een keer doen. Jerry leest een stuk voor van internet over de Diergaarde in Rotterdam. Aha! Ook een mogelijkheid.

Zullen we een weekje op vakantie gaan? In mei of zo! Dat is goed. Ik ga zoeken. We gaan naar Zoutelande. Lekker makkelijk met de trein. En…ik hoef niet te zoeken naar een locatie “met hond”.

Ik denk dat ik mijn fototoestel te voorschijn haal. Het wordt toch voorjaar!