Het is kwart over zes in de ochtend. Ik word wakker van wat gekriebel op mijn arm.

Half slapend ga ik met mijn hand naar de kriebelplek. Ik voel dat er iets loopt, geef een veeg op gevoel en weg is de kriebel. Meteen op de andere arm weer kriebels. Ik doe het licht aan en schrik van wat ik zag. Mijn vrouw wordt ook meteen wakker. Het krioelt van de mieren in mijn bed.

Wij springen beiden uit bed en brengen meteen alle beddengoed naar buiten. Gelukkig alleen mijn bed, wij hebben in de caravan 2 aparte bedden. Ook het matras naar buiten, het begint al licht te worden. Onder het matras in de bak krioelt het. Ik zet de aanval met een spuitbus tegen de ‘hormigas’ (het Spaanse woord voor mieren). Alle ramen tegen elkaar open en wachten tot de giflucht verdwenen is. We hebben nog nooit zo vroeg aan de koffie gezeten. Om ons heen merkt niemand iets. Iedereen ligt nog heerlijk in dromenland. Ik op zoek naar de oorzaak, het startpunt van de ‘hormigas’. Het uitgedraaide pootje onder mijn bed blijkt de boosdoener. Via die caravanpoot kwamen de kriebelaars met duizenden tegelijk onder en in mijn bed. Bij het lezen hiervan zou je spontaan de kriebels krijgen. Ja, kamperen is afzien en soms hard werken. Om half elf was alles onder controle en weer schoon en opgemaakt.

s‘ Avonds buiten met een glas wijn in de hand konden wij lachen om dit avon(d)tuur.