Ken je dat: je temidden van een groep mensen je eenzaam voelen? Samen zijn en je toch alleen voelen?

Je loopt er niet mee te koop, zo’n gevoel. Je wilt niet dat andere mensen denken dat je misschien niet zo populair bent -anders zouden mensen zich wel heel graag met jou bezighouden. Of je denkt dat je de enige bent die zich eenzaam voelt.

Toon Hermans schreef er een mooi gedichtje over:

Veel mensen zijn eenzaam, geloof me
daar is niets tegen, het mag.
Maar kom je ze tegen,
zeg dan op z’n minst: “dag”.

Vooral na een verhuizing, een scheiding of overlijden van een partner maar ook na stoppen met werken kun je weleens eenzaam gaan voelen.

Voordat ik zelf stopte met werken, was ik bang in een gat te zullen vallen. Mijn sociale vangnet bestond voor een groot deel uit collega’s! Ik ben toen op zoek gegaan. Wat is er allemaal te doen in en rond mijn woonplaats. Hoewel ik het best spannend vond heb ik op proef diverse activiteiten via Seniorenwelzijn gedaan. Eind van dit liedje is dat ik met een leuke club mensen samen lid geworden ben van een sportschool. Ik, die altijd alles omzeilde wat maar met sport te maken had, ben ik nu fanatieker dan ooit. Gevolg is dat ik leuke mensen heb leren kennen en me bovendien veel fitter voel. By the way, de oudste dame van ons clubje telt 83 lentes!  Daarnaast doe ik nog iets aan vrijwilligerswerk en zie: mijn weken vullen zich met mooie dingen en mooie mensen……

Dus: voel je af en toe alleen: er is vaak een keuze mogelijk. Kijk eens of je wat kunt doen voor een ander, word lid van een hobbyclub, help de voedselbank, ga zingen in een koor…wie weet waar we elkaar nog tegenkomen…