We stappen monter en gezond het vliegtuig in op weg naar Albir in Spanje. Het is 15 december. Aangekomen op Alicante vliegveld werkelijk prachtig weer, wat een contrast met thuis.

We gaan naar Altea, Calpe, je weet wel, van die kenmerkende op afstand herkenbare rots. We bezoeken watervallen in de buurt. Gaan lekker uit lunchen. We hebben het uitstekend naar ons zin.

Tot…..eerste kerstdag.

We worden ziek, heel erg ziek. Rillingen, koorts, geen trek meer in eten, geen energie meer.

Dus testen, geen corona. Dag later weer testen, geen corona.  Dan willen we graag naar huis. Op 28 december, zoals gepland, stappen we weer op het vliegtuig. Hoestend en proestend maar met mondkapje op. De hele vlucht. We waren trouwens niet de enigen die zaten te hoesten en proesten, die echter zonder mondkapje! Thuisgekomen meteen de huisarts gebeld. Nu komen! Na uitgebreid onderzoek van ons beiden en heel veel vragen blijken de ontstekingswaarden veel te hoog. Longen onderzocht. Diagnose: allebei een bacteriële longontsteking. Aan de antibiotica.

Het is inmiddels 31 december.

Onze buren krijgen in de gaten dat er iets loos is. Zij appen “Ik moet zo naar de supermarkt, zal ik een boodschapje meenemen”? Andere “Ik ga nu de vuilniszak in de container gooien, meteen die van jullie meenemen”? Weer andere “Hier lekker een paar oliebollen voor jullie”. En mijn naaste buren “Hier lekkere appelbeignets voor jullie”. En de laatste buur “jullie zijn alleen, kom lekker bij ons”. Zij wisten dat we ziek waren maar niet wat we hebben. Dus maar even uitgelegd dat we een besmettelijke longontsteking hadden en dus thuisblijven. Maar wat een heerlijke mensen om ons heen!

Verhuizen naar een seniorenwoning? Neen, onze buurt is goud, meer dan goud! Zolang we kunnen, blijven wij hier wonen.

En beste lezers, blijf in 2024 verre van die ziekmakende beestjes!