Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met routekaarten. De oorzaak ligt in de tijd vόόrdat  de TomTom bestond. De heenreis van een vakantie werd vaak langer als ik de routekaart in handen had…

Eigenlijk volgen we allemaal een routekaart door de dag heen. Wat je allemaal moet doen, en graag zou willen doen. Je volgt een bedacht pad voor de dag, de week of de toekomst, voor je leven. En nu en dan neem je een afslag. Of een omweggetje. Of je kiest toch een andere route. Het fijne van een routekaart is voor mij dat je, uiteindelijk, de goede bestemming weet te vinden.

Soms is de route of bestemming niet zo duidelijk. Je vertrekpunt is dan geen stip op de routekaart, bijvoorbeeld wanneer je voor iemand zorgt. Meestal komt mantelzorg stilletjes binnen, en rijdt mee op de achterbank. Helemaal niet zo duidelijk of hinderlijk aanwezig. En je zou kunnen zeggen dat het geen route is die je uit kunt stippelen. Gaande moet je je weg als mantelzorger zien te vinden, en kom je soms onverwacht tot de conclusie dat mantelzorg iets is om steeds meer rekening mee te houden onderweg, in je plannen voor de dag.

Toch kan het helpen, als je een routekaart gebruikt. Je kunt kijken welke richting je op gaat, ook als je de bestemming nog niet weet. Door met elkaar te praten over de mogelijkheden en wensen die je hebt, geef je richting. Ook als je niet zorgt. Je weet dan van elkaar hoe je denkt over zorgen voor elkaar. En over praktische zaken. Dat helpt je verder als je onverwachts wel voor elkaar gaat zorgen.

Er is een routekaart om je op weg te helpen in een gesprek: Wandel er eens over… (MantelzorgNL)

Ik wens je een mooie wandeling en een goed gesprek!