Vroeger was het houden van konijnen

voor de Kerst heel gebruikelijk in ons boerendorp.

Daar moet je tegenwoordig niet meer mee komen, dat is vloeken in de kerk.

En dat doe je niet. Hoewel, de kerken zijn leeg las ik laatst. Maar dat terzijde

Inderdaad, toen gingen we iedere zondag trouw naar de kerk.
Zeker met Kerstmis! De kerstmis, dat kon ’s nachts of ’s morgens.
Na de nachtmis een ontbijt, dat deden we alleen met Kerst, met krentenbrood.
Na het ontbijt werden de konijnen klaargemaakt voor het braden.
De plaatselijke slachter had ze vakkundig ontleed en in stukken gehakt.
Met roomboter gingen de 2 flappies de pan in, van tegenspartelen was geen sprake.
Met een gezin van 13 personen had je natuurlijk wel veel nodig.
Die 2 konijnen werden het hele jaar vetgemest in 2 hokken achterin de tuin.
Ik haalde heel vaak vers gras, maar ook distels. De konijnen vonden distels heerlijk.
Ik zag mijn vader wekelijks de hokken schoonmakenen ik dacht dat doe ik ook eens om hem te helpen.
Hij was op zijn werk en ik naar de konijnen. Het ene konijn bij de ander gezet, ik moest toch dat hok leeg hebben.
Toen zag ik iets dat ik nog nooit had gezien.
Ik was een jaar of acht. Het ene konijn sprong bovenop het andere en ging in hele snelle bewegingen op en neer.
Het onderste konijn leek dat niet erg te vinden. Na een week of vier hadden we ineens heel veel flappies.
Hadden we meteen flappies voor een jaar later. Wat zaten we zaten allemaal te smikkelen.
Meestal met stoofperen en spruiten als groente en met aardappelen.
Een waar kerstmaal.
Wat een verschil met tegenwoordig!