Door het lezen van het artikel van Petty kwamen bij mij bijzondere schaatsmomenten naar boven.  Het was februari 1982. Mijn zoon was 10 jaar en uiterst sportief. Ook ik sportte toen nog 4 maal per week. 

Een korte maar hevige koude periode van 2 weken was voldoende om te kunnen schaatsen. We woonden destijds in Capelle aan den IJssel. Met de auto reden we naar Oud Verlaat en stappen daar op het ijs. Natuurlijk met Noren. Het vroor nog 9 graden. De wind komt uit het oosten, meestal met erg koud weer. Met de wind in de rug schaatsen we naar het Hofplein. Ik schat ongeveer 9 kilometer. Het ging lekker, we hadden een hoop plezier met al die mensen op de Rotte.

Een prachtige tocht door het mooie witte landschap en prima ijs. We schaatsen Rotterdam binnen en glijden langzaam achter Zwaanshals door. Op die manier kom je nooit Rotterdam binnen. Het Hofplein is in zicht . Er staat een tentje en we drinken chocolade melk, warm natuurlijk. Voor die knul was het wel een eind, 10 jaar slechts, maar geen geklaag.

Toen weer terug. Dat viel bitter tegen, ook voor mij! Windkracht 4 uit het oosten, ijzig koud. Waar we de heenweg dachten: wat kunnen wij toch goed schaatsen!! Was het terug geploeter, we kwamen bijna niet meer vooruit. Het duurde en duurde. Maar we gaven niet op, kon ook niet.

Na een slopende terugtocht waren we eindelijk bij de auto. Van vermoeidheid konden we onze schaatsen nauwelijks uitkrijgen. Maar we hebben de natuurelementen doorstaan! Geen gezeur, geen zelfmedelij, gewoon doorgaan. Wat een karakter toonde die jongen toen!

Daarna heb ik nog vaak geschaatst, ook op het Vlietje in Vlaardingen. Daar kun je prima schaatsen, maar zonder ijs is schaatsen wat lastig. Helaas, de laatste keer dat ik daar heb geschaatst was in de winter van 2010. En natuurlijk even aanwippen bij Vlietzicht.