In de maand waarin ons thema gaat over taboe’s, wil ik hier met enige gêne mijn eigen ‘geheime ‘ hobby blootleggen. Tenminste, als je het een hobby mag noemen; het gaat meer de kant op van een verslaving… En écht geheim is het ook niet. En het is ook heel onschuldig.

Het gaat namelijk over huizen. Liever gezegd; mijn verregaande interesse in huizen. Woon ik niet naar mijn zin dan?  Jawel juist, ik ben juist dik tevreden. Ik wil helemaal niet verhuizen!

Ik kan me het niet eens meer herinneren wanneer dit fenomeen is ontstaan. Ik begon vroeger in de weekbladen altijd met de makelaars-pagina’s. Wat is er te koop? Wat kost dat?  Daarbij had ik qua vraagprijs geen enkele grens: het kon een klein lief en romantisch huisje zijn wat ik in gedachten al helemaal naar mijn smaak had ingericht of een luxe villa met kookeiland, dubbele garage en zwembad.

Sinds Funda ben ik helemaal niet meer te houden. Ik maak er een sport van te raden wat een huis moet kosten. En niet alleen voor woningen in mijn woonomgeving, nee het gaat van Lutjebroek tot Vaals!

Met het klimmen der jaren is de interesse alleen maar meer, meer, meer geworden. Ik verzamel via internet alles wat ik mooi vind voor de inrichting van het ideale huis. Ik volg zelfs workshops over styling van woningen. Spelenderwijs heb ik veel geleerd over kleuren, lichtinval en zichtlijnen. Uit oude tijdschriften scheur ik die bladzijden waarin tips worden gegeven…ik heb een kast vol mapjes!

Nadeel van dit alles is dat ik dan vaak tips in mijn eigen huis wil toepassen. Na een middagje schuiven met de meubels met manlief, eindigen we vaak weer bij “hoe het aanvankelijk allemaal stond”.

Mijn hobby hoeft -behalve wat gezucht- niet eens veel te kosten…